Ankara'dan yola çıktığında içindeki o umutlu hüzünvari telaşlılık duygusunu aştinin ikinci katında kaybetmişti,ortalık ana baba günüydü ve anasını babasını yanına alan kınası daha kurumamış angara bebelerinin mehmetçik olma hevesi sessizliği bozup kendini yollara atmıştı.
Gözünü açtığında.. Başındaki muavin, kalk birader Amasya'ya geldik dediğini hatırladı..
Dedi.. Ben nerdeyim.. Allah'ım burası neresi.. diyerek, kaderi daha içsel bir hale soktu..
Hava öyle bir soğuktu ki; ankara'da arkadaş evinde alınan clipper marka çakmak bile sigarayı yakmaya yetmedi.. Tir tir titriyordu ve yaşanmamışlık duygusuyla öylesine bakıyordu,amasya'nın dağlarına..
Sessizliğin bir karadeniz tonunda ritim tuttuğu boş dağlar, yaşanmamışlık duygusunu kutsallaştırıyordu..
17 Mayıs 2015 - 22:07 / Amasya
0 yorum:
Yorum Gönder